مزایا و چالش‌های مهاجرت از VMWare به Openstack

مهاجرت از VMware به OpenStack را می‌توان به تعویض قطار در میانه مسیر تشبیه کرد؛ حرکتی که با هدف رسیدن به سرعت، آزادی و کنترل بیشتر انجام می‌شود، اما نیازمند دقت و برنامه‌ریزی دقیق است. در این مقاله آبالون می‌خواهیم بررسی کنیم چرا بسیاری از سازمان‌ها به سمت OpenStack رفته‌اند، چه مزایایی در این مهاجرت وجود دارد، چه چالش‌هایی پیش روی آن‌هاست و چه ابزارها و روش‌هایی برای انجام موفقیت‌آمیز این انتقال وجود دارد.

مزایای  اصلی مهاجرت VMware به OpenStack

در سال‌های اخیر، بسیاری از سازمان‌ها به دلایل متعددی تصمیم به ترک زیرساخت‌های مالکیتی مانند VMware و حرکت به سوی پلتفرم‌های متن‌باز مانند OpenStack گرفته‌اند. این تصمیم نه‌تنها ناشی از فشارهای اقتصادی و تحول دیجیتال است، بلکه به دلیل انعطاف‌پذیری و قابلیت‌های قابل رقابت OpenStack با پلتفرم‌های بزرگ مجازی‌سازی و رایانش ابری نیز می‌باشد.  مزایای  مهاجرت از VMware  به OpenStack عبارتند از:

۱. کاهش قابل توجه هزینه‌ها

یکی از مهم‌ترین دلایل مهاجرت، حذف هزینه‌های سنگین لایسنس و اشتراک‌های دوره‌ای VMware است. OpenStack به‌عنوان یک پروژه متن‌باز، بدون هزینه‌ی لایسنس ارائه می‌شود و سازمان‌ها می‌توانند هزینه‌ها را به جای پرداخت حق استفاده، صرف بهبود زیرساخت، آموزش تیم‌ها و نوآوری در سرویس‌ها کنند.

۲. استقلال از فروشنده

در VMware، بسیاری از قابلیت‌های کلیدی مانند vMotion ،vSAN ،NSX و…، تنها با اشتراک‌های خاص یا پرداخت‌های جداگانه در دسترس هستند. این وابستگی به یک فروشنده خاص باعث کاهش انعطاف‌پذیری در تصمیم‌گیری استراتژیک سازمان می‌شود. OpenStack با معماری ماژولار و متن‌باز، سازمان‌ها را قادر می‌سازد تا از راهکارها و ابزارهای مختلف متن‌باز یا تجاری در کنار هم استفاده کرده و کنترل کامل‌تری بر زیرساخت خود داشته باشند.

۳. مقیاس‌پذیری بالا و انعطاف‌پذیری معماری

بر اساس تجربه‌ی پیاده‌سازی در پروژه‌های بزرگ، OpenStack توانایی مقیاس‌پذیری تا هزاران نود محاسباتی و پتابایت‌ها داده را داراست. برخلاف VMware که معماری‌اش گاهی با محدودیت‌هایی مانند حداکثر سایز کلاستر مواجه است، OpenStack با معماری توزیع‌شده‌ی خود، امکان گسترش بدون توقف سرویس‌ها را فراهم می‌کند.

۴. پشتیبانی از محیط‌های Hybrid و Multi-Cloud

OpenStack، با توجه به APIهای مشابه با سرویس‌دهنده‌های ابری عمومی (مثل AWS)، و پشتیبانی از راهکارهایی مانند BGP VPN، می‌تواند در محیط‌های Hybrid و Multi-cloud مورد استفاده قرار گیرد. این امکان سازمان‌ها را قادر می‌سازد تا بین دیتاسنترهای مختلف، VMها یا سرویس‌ها را منتقل کرده و سیاست‌های توزیع بار  خود را به سادگی پیاده‌سازی کنند.

۵. هماهنگی با Kubernetes و معماری Cloud-Native

در عصر Cloud-Native، توانایی ترکیب VM و Container در یک معماری یکپارچه ضروری است. OpenStack با پشتیبانی کامل از Kubernetes (از طریق پروژه‌هایی مانند Magnum یا KubeVirt)، امکان اجرای همزمان ماشین‌های مجازی و پادهای کانتینری را فراهم می‌کند؛ چیزی که در VMware نیاز به اشتراک‌های جداگانه (vSphere with Tanzu) دارد.

۶.  قابلیت‌های فنی قابل مقایسه با VMware

برخلاف تصور رایج، OpenStack از نظر بسیاری از امکانات فنی با VMware برابری می‌کند و حتی در بعضی بخش‌ها انعطاف‌پذیرتر است. امکاناتی مانند مهاجرت زنده، جابجایی دیسک‌ها، پشتیبانی از راه‌اندازی مجدد خودکار ماشین‌ها (VMHA) و افزودن منابع در زمان اجرا (Hot Plug) در OpenStack هم پشتیبانی می‌شود. در حوزه شبکه نیز، امکاناتی مثل مسیریابی، فایروال، کنترل کیفیت خدمات (QoS) و جداسازی شبکه‌ای بین پروژه‌ها، با استفاده از سرویس Neutron و ابزارهای جانبی قابل پیاده‌سازی هستند.

۷.  جامعه‌ فعال و اکوسیستم پویای متن‌باز

OpenStack دارای یک جامعه‌ی جهانی از توسعه‌دهندگان، شرکت‌های تجاری، و ابزارهای مکمل متن‌باز است. این موضوع هم به پیشرفت سریع پروژه کمک می‌کند و هم منابع زیادی برای پشتیبانی، مستندسازی، و حل مشکلات فراهم می‌سازد. در مقابل، در پلتفرم‌های انحصاری مانند VMware، رفع اشکال و پشتیبانی محدود به قراردادهای خاص است.

چالش‌های اصلی مهاجرت از VMware به OpenStack

اگرچه مهاجرت از VMware به OpenStack مزایای زیادی دارد، اما این فرآیند بدون چالش نیست. در ادامه به پنج مورد از مهم‌ترین چالش‌ها اشاره می‌کنیم:

1. پیچیدگی‌های فنی

مهاجرت از یک پلتفرم مالکیتی با معماری یکپارچه مثل VMware به یک اکوسیستم متن‌باز و ماژولار مانند OpenStack، نیازمند درک دقیق از اجزای مختلف زیرساخت جدید است. تنظیم اجزای مستقل مانند Nova، Neutron، Cinder و Glance برای هماهنگ‌سازی کامل، پیچیدگی‌هایی دارد که بدون برنامه‌ریزی دقیق می‌تواند به شکست پروژه منجر شود.

2. نیاز به مهارت‌های تخصصی در OpenStack

مدیریت OpenStack نیاز به دانش فنی خاصی دارد که با VMware متفاوت است. مفاهیمی مانند نقش‌ها و پروژه‌ها، APIهای متن‌باز، و ابزارهای DevOps در این محیط نقش پررنگ‌تری دارند. نبود نیروی انسانی متخصص در این حوزه می‌تواند باعث کند شدن روند مهاجرت یا افزایش خطاها شود.

3. ریسک از دست رفتن داده یا Downtime

در روش‌هایی مانند Cold Migration که نیاز به خاموش کردن ماشین‌ها در VMware دارد، امکان ایجاد قطعی سرویس یا از دست رفتن داده‌ها وجود دارد. حتی در Warm Migration که با استفاده از Snapshot انجام می‌شود، اگر فرآیند به درستی طراحی نشود، ممکن است اختلال‌هایی در دسترسی یا هماهنگی داده‌ها رخ دهد.

4. ناسازگاری برخی سرویس‌ها یا ماشین‌های مجازی

همه‌ی VMها و سرویس‌ها در VMware الزاماً به‌راحتی قابل اجرا در OpenStack نیستند. برخی ماشین‌ها وابسته به درایورها، تنظیمات شبکه یا ابزارهایی هستند که در محیط OpenStack قابل شبیه‌سازی دقیق نیستند. این ناسازگاری ممکن است نیاز به بازطراحی یا جایگزینی برخی سرویس‌ها را به همراه داشته باشد.

5. عدم وجود ابزارهای استاندارد و یکپارچه

برخلاف VMware که ابزارهای مهاجرت و مدیریت را در قالب یک مجموعه یکپارچه ارائه می‌دهد، در OpenStack فرآیند مهاجرت نیاز به ترکیب چند ابزار و سرویس دارد. هرچند ابزارهایی مانند Trilio فرآیند مهاجرت را ساده‌تر کرده‌اند، اما هنوز یک راهکار جهانی و جامع برای تمامی سناریوهای مهاجرت وجود ندارد و این موضوع برنامه‌ریزی دقیق‌تری می‌طلبد.

معرفی ابزارها و روش‌های مهاجرت

فرآیند مهاجرت از VMware به OpenStack بسته به اندازه زیرساخت، نوع ماشین‌های مجازی و نیازهای سازمان می‌تواند ساده یا پیچیده باشد. انتخاب روش مناسب نقش مهمی در موفقیت این انتقال دارد. در این بخش، با روش‌ها و ابزارهای رایج مهاجرت آشنا می‌شویم:

1. مهاجرت دستی در مقابل ابزارهای خودکار

مهاجرت دستی به معنی انجام مراحل مختلف به صورت دستی توسط تیم فنی است. این روش معمولاً زمان‌بر بوده و احتمال بروز خطا در آن بالاتر است، اما در سناریوهای خاص یا تعداد محدود ماشین مجازی، همچنان کاربرد دارد. در مقابل، ابزارهای خودکار مهاجرت می‌توانند فرآیند انتقال ماشین‌ها، تنظیمات شبکه، دیسک‌ها و وابستگی‌ها را تسهیل کنند. این ابزارها معمولاً شامل رابط‌های کاربری، CLI و حتی قابلیت اسکریپت‌نویسی (مانند Ansible) برای مهاجرت در مقیاس بزرگ هستند.

2. انواع مهاجرت: سرد، گرم و Dry-run

• Dry-run (شبیه‌سازی): در این روش، ماشین مجازی بدون انتقال داده‌ها در OpenStack ساخته می‌شود تا تنظیمات شبکه، دیسک‌ها و وابستگی‌ها تست شوند. این روش برای اعتبارسنجی قبل از مهاجرت نهایی بسیار مفید است.

• مهاجرت سرد (Cold Migration): ماشین در VMware خاموش می‌شود، سپس به OpenStack منتقل می‌گردد. این روش ساده‌تر است ولی باعث قطعی سرویس در طول انتقال می‌شود.

• مهاجرت گرم (Warm Migration): با استفاده از snapshot و ردیابی بلوک‌های تغییر یافته، ابتدا داده‌ها به OpenStack منتقل می‌شوند. سپس ماشین برای مدت کوتاهی خاموش شده و فقط تغییرات نهایی منتقل می‌گردند. این روش، میزان Downtime را به حداقل می‌رساند.

3. ابزارهای مهاجرت و ویژگی‌های کلیدی آن‌ها

ابزارهای مختلفی برای مهاجرت به OpenStack وجود دارند که امکاناتی مانند داشبورد کاربرپسند، خط فرمان (CLI)، قابلیت‌های Self-service و مقیاس‌پذیری را ارائه می‌دهند. این ابزارها اغلب با OpenStack یکپارچه می‌شوند و امکان اجرای مهاجرت در سطح پروژه‌ها (Tenants) را فراهم می‌کنند، به‌طوری که هر تیم می‌تواند منابع خود را مدیریت و مهاجرت کند.

4. مقایسه ابزارهای مهاجرت موجود

در حال حاضر چندین ابزار برای مهاجرت VMها به OpenStack وجود دارد. برای مثال، راهکار Red Hat Migration Toolkit for Virtualization، امکان مهاجرت از VMware به KubeVirt را فراهم می‌کند. برخی دیگر نیز برای مهاجرت مستقیم به OpenStack طراحی شده‌اند. انتخاب ابزار مناسب، به معماری زیرساخت موجود، نوع Hypervisor مقصد (KVM ،KubeVirt و…) و نیازهای سازمان بستگی دارد.

جمع‌بندی

مهاجرت از VMware به OpenStack در این مقاله از جنبه‌های مختلف بررسی کردیم؛ از مزایای کاهش هزینه و استقلال از فروشنده گرفته تا چالش‌های فنی و نیاز به مهارت تخصصی. همچنین با انواع روش‌های مهاجرت و ابزارهای موجود برای ساده‌سازی این فرایند آشنا شدیم. اگر این مسیر با دقت انتخاب و اجرا شود، می‌تواند آغازگر تحولی بزرگ در زیرساخت فناوری اطلاعات سازمان شما باشد.